De eerste vraag: Wat wil je wel?

Op een dag word je wakker en weet je het: je gaat de IT in!

Nee, zo ging het toch niet bij mij.

Na tien jaar voor de klas als docent Klassieke Talen, een niet afgeronde PhD en het op de wereld zetten van twee kinderen kwam ik met een burn-out thuis te zitten. Uit de grote chaos in mijn hoofd kwam één gevoel helder naar voren: ik wilde echt niet meer voor de klas, ook al had ik het met veel passie gedaan en gaf ik niet onverdienstelijk les.

Het is echter heel gemakkelijk om te weten wat je niet wilt: veel handiger is het als je weet wat je wel wilt.

Zo begon een zoektocht, als deel van mijn revalidatietraject. En ik kan je vertellen: aan het begin lag IT helemaal niet zo voor de hand. Terwijl een deel van mijn vrienden op de middelbare school graag hun computers naar hun hand zetten, met het ding leken te leven en te slapen (soms dan), zat ik vooral met mijn neus in de boeken en schreef ik gedichten. Ook best nerdy natuurlijk, maar wel op een andere manier. Bovendien ben ik een vrouw! Hoeveel vrouwen zitten er nou eigenlijk in de IT?

Geen zekerheid, wel overtuiging

Toch ben ik ervan overtuigd geraakt dat deze carrièreswitch nu voor mij de beste optie is. Een combinatie van werkinhoud, toekomstperspectief, werkomstandigheden, ruimte voor andere dingen en groeimogelijkheden geeft de doorslag. Tegelijkertijd heb ik moeten accepteren dat je het nooit helemaal zeker weet. Het blijft een sprong.

De omscholing start volgende week. We zullen zien. Wat ik wel zeker weet, is dat ik er heel veel zin in heb. Zelfs al weet ik dat het soms lastig zal zijn, dat ik hard zal moeten werken. Dat maakt me niets uit. Het is zo anders dan een jaar geleden. Toen begon ik ook aan een nieuwe baan, op een andere school. Als ik echter toen mijn gevoel visualiseerde, sprong ik van een hoge klif zonder zekering, zonder zelfs maar te hebben gecheckt of ik een parachute op mijn rug had. Nu krijg ik een glimlach op mijn gezicht, als ik denk aan deze nieuwe stap. Een wereld van verschil.