Nieuwe kansen

Sinds een paar weken heb ik een vast contract als DevOps Engineer. Wat die doet? Dat is iemand die software ontwikkelt/bouwt, maar tegelijk ook zijn/haar zaakjes blijft onderhouden, op mijn werk althans. Met dat vaste contract voelt mijn switch naar de IT ineens een stuk definitiever; alsof ik mijn nieuwe plek veroverd heb, voor mezelf maar ook voor de buitenwereld. Ik ben geen absolute beginner meer: I’m here to stay.

Dat leek me een goed moment om mijn blog weer op te pakken, als Classica/Oud-historica in de IT en twee jaar na het begin van het omscholingstraject. Nu de ramen, deuren en kantoren weer echt opengaan en collega’s meer blijken te zijn dan alleen een hoofdpoppetje op mijn scherm, valt er ook meer na te denken over wat de IT voor mij inhoudt. En eerlijk is eerlijk, hoe het is om als meisje/vrouw/dame op een afdeling vol met vooral jongens/mannen/heren te werken. Of als ‘cultuurmens’, want dat is ook wel een dingetje (“Hoe kun je, in godsnaam, als cultuurliefhebber, als cultuurdocent, de barricades hebben verlaten voor zo’n werkomgeving?!” Ik kom er nog op terug, later.).

There is a first time for everything

De switch heeft me veranderd. Doordat ik zo’n stap heb durven maken – een stap die niemand had verwacht – en er ook in ben geslaagd om naar dat nieuwe IT-land over te steken, durf ik ook meer nieuwe dingen te doen. Bij de verhuizing zag ik geen reden om niet net zo goed gereedschap ter hand te nemen. Ook had ik genoeg zelfvertrouwen gekregen om weerstand te kunnen bieden tegen eventuele jaren-50-oprispingen uit mijn omgeving. In de zomervakantie knapte ik zelf een boekenkast op voor de slaapkamer van dochterlief. Laatst zette ik voor het eerst houten tuinmeubels in de olie. En ja, ik weet niet altijd hoe al het gereedschap heet. Ik heb op een gegeven moment wel een boek uit de bieb geleend met een ‘introductie op klussen’ (je moet ergens beginnen…). Met ook nog wat instructiefilmpjes op YouTube blijkt dit soort kennis dermate gedemocratiseerd dat ook ik zowaar basale klushandelingen kan verrichten. Ik blijk uiteindelijk toch maar een linkerhand te hebben.

Als ik nu door de kamers van ons huis loop, zie ik nog wel de foutjes bij de eerste kamers die ik geschilderd heb. Daar erger ik me soms aan. Tegelijk zie ik in de kamers die ik later deed, wat een strakke hand ik in een kort tijdsbestek heb ontwikkeld. Waarom verwachten we zo vaak dat we iets meteen perfect kunnen doen? Waarom denken vooral vrouwen (oh stokpaardje, of anderen) dat vrouwen minder goed in klussen zouden zijn?

Waarom, bijvoorbeeld, lees ik op de IKEA-website in een review: “ja, de kast is goed in elkaar te zetten. Ik kon het zelfs en ik ben een vrouw.” Briesend swipe ik iets te hard verder. Alsof mijn telefoon daar iets aan kan doen.

De moed om nieuwe dingen aan te pakken

“Ik kan het niet” heeft met enige regelmaat niet zozeer te maken met onkunde maar met moed: de moed om iets nieuws te proberen. En tegen die mevrouw van de IKEA-review wil ik zeggen: “Goed dat je dit hebt gedaan. Maar zeg volgende keer niet “Ik ben een vrouw”, maar ik ben “onervaren” of “en ik had dit nog nooit eerder gedaan.” Zoiets. Spreek voor jezelf en niet voor een groot deel van de wereldbevolking.

Wat deze switch me geleerd heeft, is dat ook in het volwassen leven veel nieuwe vaardigheden geleerd kunnen worden, als je maar gemotiveerd bent en wat basiskwaliteiten hebt om die vaardigheden aan te kunnen. De komst van het internet heeft een enorme democratisering van kennis geboden, en non-kennis, en onzin. Als je kritisch hebt leren nadenken (dat zou je dus goed op school kunnen leren!), dan kun je daar onderscheid in aanbrengen (al zie ik in onze maatschappij dat dat nog wel een dingetje is). Maar als het gaat om zaken als: “Hoe kan ik het beste een gat in de muur boren en waarmee?”, dan kun je best een eind komen (niet meteen perfect, maar best aardig). Je weet dat je gaten ook weer prima kunt opvullen, toch? Pas wel op voor het leidingwerk ;).

Eigenlijk is een van de belangrijkste basisvaardigheden van een developer dat je goed en gericht op internet oplossingen voor je problemen kunt opzoeken. Er is een enorme bereidheid in de IT-wereld om kennis te delen. Daarom… je hebt het nog nooit gedaan, dus wie zegt dat je het niet kunt? Toon moed en durf tijd te investeren in iets nieuws.

“Jij bent van oorsprong geen developer, toch?”

Het was tijdens een cursus van het werk, en als beginneling bungelde ik onderaan de groep wat betreft kennisniveau over het onderwerp van de cursus. Daar werd ik wel wat zenuwachtig van, maar ik had besloten me niet uit het veld te laten slaan en te kijken wat ik van de cursus kon opsteken.

Bij de nabespreking van een opdracht gaf ik, samen met iemand anders met veel meer senioriteit, aan dat ik niet goed uit de voeten kon met de opdracht. De reactie van de cursusleider was: “Maar jij bent van oorsprong ook geen developer, toch?”

Blijkbaar worden developers op een gegeven moment zo geboren, of zijn het van die jongens die vanaf het moment dat ze een computer aanraakten, ergens vlak na hun “oorsprong”, er niet meer bij weg te slaan waren. Met dat ding leefden en sliepen, als het aan hen lag. De beeldvorming dat je alleen dan in de IT kunt werken, bestaat niet alleen erbuiten maar ook binnen de IT zelf. Het zorgt ervoor dat een deel van de bedrijven niet creatief met hun IT-vacatures omgaat en mogelijke oplossingen voor het grote vacatureprobleem direct van de hand wijst.

Het doet me denken aan de beschrijvingen van Romeinse keizers van Suetonius. Daaruit spreekt het idee dat mensen met een bepaalde set karaktereigenschappen worden geboren die vroeg of laat steeds meer zichtbaar worden. Een vreselijke dictator geworden? Dat zat er al vroeg in, hoor! Liet zo’n man zich dan ook nog te veel beinvloeden door vrouwen (het idee!) of door zijn slaven of vrijgelatenen, dan verklaarde dat alle mogelijke wangedrag en catastrofes voor het Romeinse Rijk!

Gelukkig hoeven bij de geboorte van een software developer niet alle sterren goed te staan; dat scheelt dan weer.

Wat bleek uit deze opmerking van de betreffende cursusleider was vooral zijn onkunde in het geven van cursussen; hij wist niet hoe hij met deze hulpvragen om moest gaan. Onderwijzen is ook een vak. Maar zo voelde dat voor mij op dat moment niet. Ik reageerde wel goed, tegenover mezelf. Het maakte me boos. Vroeger was ik in een hoekje gekropen om mijn wonden te likken; nu heb ik dat niet gedaan. Ik heb me wel afgemeld voor cursusdag 2 en daarbij opbouwende feedback gegeven. Dit was geen zinvolle tijdsbesteding. Inmiddels heb ik op mijn eigen manier, en met hulp van teamgenoten, de kennis opgedaan die ik daar op had moeten doen. Nog niet op hoog niveau, maar dat was ook op dat moment voor mij persoonlijk niet het doel. In stapjes. Nero deed er ook een tijd over om zijn Domus Aurea, zijn gouden huis, te laten bouwen. Het is fijn dat anderen wel wat aan de cursus hebben gehad.

Problemen analyseren

Waarin ik ook veranderd ben, is dat ik mezelf veel meer de kans geef om een probleem te analyseren, voordat ik begin met oplossen. En dan ook de kans wil krijgen om het te proberen te doen. Zo was er een keer een doek in onze zonwering gerold (vraag niet waarom…). De andere aanwezige volwassene stond binnen de kortste keren met volle kracht aan die doek te rossen. Toen heb ik, met enige overtuigingskracht, voorgesteld om de zonwering weer met beleid uit te rollen en zo de doek beetje bij beetje los te maken. Het lijkt iets kleins, maar als een computer niet doet wat je wilt, heeft het ook geen zin om er met je vuisten tegenaan te slaan. Toch? Even een stap achteruit doen, nadenken en dan proberen het probleem op te lossen.

Pippi

Ik ben dus steeds meer gaan leven naar Pippi Langkous’ motto: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Als ik de interesse en wil heb, waarom dan niet? En als het de eerste keer (of de tweede keer of de…) mislukt, dan leren we daar weer wat van.

De komende tijd wil ik weer regelmatig een blog gaan plaatsen over hoe het is om in de IT te werken; of mijn achtergrond een verschil maakt; waarom de IT voor vrouwen en alfa’s ook hartstikke interessant (en ‘leuk’) kan zijn; tips vanuit het onderwijs of vanuit de klassieke filosofie; wat een cultuurmens wel mist in de IT, en of dat erg is. Alles wat me bezighoudt dus en wat ik zou willen delen.

Mijn dochter slaapt inmiddels met haar voeten op haar kussen en draagt elke dag het liefst haar Pippi Langkoussokken. Je kunt niet vroeg genoeg dat zaadje planten.