Goede mensen

Wat heb ik veel mooie reacties gehad op mijn vorige post! Deze reacties – en het constructieve commentaar van mijn echtgenoot – deden mij weer beseffen dat er veel meer mensen om je heen staan die je juist niet veroordelen om de keuzes die je maakt. Waarschijnlijk door het schuldgevoel dat veel moeders (en vaders) hebben, filter je gemakkelijker het negatieve commentaar; blijft dat hangen.

En dat terwijl ik juist in het afgelopen jaar ervan overtuigd raakte dat het overgrote deel van de mensen goede bedoelingen heeft, het nastreeft om een betekenisvolle bijdrage aan de wereld te leveren, op wat voor manier dan ook. Dat inzicht kwam vooral door de netwerkgesprekken die ik ben gaan voeren in mijn zoektocht naar een nieuwe carrière.

Netwerkgesprekken: de beste tip

Toen ik thuis kwam te zitten, wist ik heel snel wat ik niet meer wilde, maar had ik geen idee wat ik wel wilde (afgezien van rust…). Op een gegeven moment heb ik wat boeken uit de bibliotheek gehaald over carrièrekeuze. Eén (met in de titel iets à la “welke kleur heeft jouw parachute?”) hielp me stapsgewijs mijn gedachten te ordenen. Want echt, de ene dag wilde ik bakker worden, de andere dag webdesigner, weer een volgende medewerker in een boekenwinkel, of museumdocent, of kok, of romanschrijver, of tekstschrijver, of beleidsmedewerker of … het ging van de hak op de tak. Vrij denken is soms ook heel belangrijk, voor even.

De beste tip die erin stond, en die ik ook van een vriendin kreeg, was het voeren van netwerkgesprekken. Dus toen ik weer een beetje op de been was, vroeg ik allerlei mensen in mijn omgeving of ik eens met hen mocht praten. Over hun werk, de inhoud en de praktijk, over hoe zij hun leven inrichten, over alles wat ze me eigenlijk wilden vertellen. Zelden heb ik zulke interessante gesprekken gevoerd als in die maanden met allerlei verschillende mensen.

Iedereen wil constructief meedenken

Al deze mensen, van buren tot oud-collega’s, oud-studiegenoten, oud-klasgenoten, mensen in mijn netwerk via-via, waren niet alleen bereid eerlijk en open over hun ervaringen te praten, over hoe zij hun werk ervoeren, over hoe ze hun leven inrichten en de keuze die ze maken, over hun zorgen en hun verlangens. Ook dachten deze mensen stuk voor stuk met mij mee, verplaatsten zich in mij en probeerden me actief verder te helpen. Uit eigen initiatief.

Waar ik ooit als kind weinig vertrouwen had in de mensheid (door een aantal nare ervaringen), ben ik nu echt overtuigd geraakt van de goedheid van de meeste mensen. De meeste mensen deugen. (Verklaart dat het succes van het boek van Rutger Bregman? We willen ook eindelijk eens iets positiefs horen. Hij staat op mijn sinterklaaslijstje :))

Gedeelde wijsheid

Sommigen gaven mij wijsheden mee, waar ik nog dagelijks van profiteer. Zo zei er een (sowieso een heel wijs en goed persoon, en die ken je dan gewoon!): denk niet in hele routes uitstippelen, maar zet een stapje; en dan verschijnen vanaf dat punt weer nieuwe wegen. Het is echt waar én het heeft me veel rust gegeven. Open deur misschien maar niet voor een controlfreak, een eeuwige planner.

Net zo helpt het als mensen vertellen over hun worstelingen, teleurstellingen en fouten. We zijn allemaal maar mensen. Negatieve ervaringen horen bij het leven, het lijkt een cliché, maar op veel ‘fora’ lijkt er geen ruimte voor; toch deelden mensen al deze zaken met mij, en kon ik van hen weer wat opsteken. Of me gewoon minder een uitzondering (ja, de sukkel dus) voelen in een wereld van geslaagde mensen.

Anderen gaven mij eerlijke en openhartige kijkjes in bepaalde werelden, met alle voors en tegens; werelden die ik serieus als werkveld overwoog. Hierdoor kon ik veel beter een afweging maken of een dergelijke wereld bij mij zou passen. Voor carrièrepaden die mij in beginsel heel logisch leken, heb ik daardoor niet gekozen. Weer anderen lieten me zien dat het werk van veel mensen er een stuk rustiger uitziet dan dat van een docent, inclusief de avonden trouwens. “Wat doen jullie zoal op een avond?” “Nou, beetje sporten, beetje rustig aan, soms wat werken als ik dat wil…”

Open staan voor de mogelijkheden

Op een gegeven moment kwam ik het traject Make IT Work tegen en herkende ik mezelf, tot mijn eigen stomme verbazing, in het profiel. Hoewel ik het in beginsel een ietwat absurd idee vond (van klassieken naar IT? Hoezo anders?), bleef het achter in mijn hoofd zitten. Ik zag wel in dat het paste bij veel zaken die ik belangrijk vond: intellectuele uitdaging, het analytische werk, een rustige werkomgeving, ruimte voor groei, financiële zelfstandigheid én zekerheid. Dus nee, mensen, ik ‘doe het’ echt niet alleen voor het geld.

Het duurde een tijdje voordat ik me realiseerde dat één van mijn schoolvriendinnen software engineer was. Per telefoon heb ik haar vervolgens alles gevraagd wat ik wilde weten (ja, alles. En ze antwoordde ook nog. Zo aardig zijn mensen dus). Dit gesprek gaf me het laatste zetje. En het klopt ook nog allemaal. Want de meeste mensen zijn eerlijk en willen je helpen. Echt waar.