Spagaat

Mijn dochter van vijf was de laatste tijd vaak boos op mij. Opvallend genoeg vooral op mij.

Op een gegeven moment viel het kwartje bij mij (een kleuter is niet altijd even rationeel… een volwassene trouwens ook niet). Ze is boos, omdat ze nu zo veel naar de opvang moet, vier dagen per week. Vier dagen naar de opvang vinden heel wat moeders sowieso misdadig, en moeders nemen elkaar graag de maat. Ik weet er alles van, want ik gaf mijn kinderen a) geen borstvoeding (wat de reden ook mag zijn, dan ben je een ontaarde moeder, volgens de borstvoedingsmaffia) en b) ik bracht hen vanaf een maand of drie naar de opvang. Er is trouwens ook een vader, maar vaders doen niet zo moeilijk tegen elkaar over dat soort dingen, geloof ik.

(We zouden het trouwens zo weer doen, want ze hebben het er altijd leuk gevonden, werden er socialere en weerbaardere kinderen van en de overgang naar de basisschool verliep buitengewoon soepel. En het was ook fijn om, in de lastige tijden die het ouderschap je soms geeft, de opvoeding met wijze mensen te kunnen delen, die al heel wat jonge kinderen hebben meegemaakt en jouw kinderen ook in een andere setting meemaken.)

Misschien denk je nu dat dochterlief dat vervelend vindt, die opvang. Dat is niet het geval. Ze vindt het er leuk; elke dag zijn er vrienden en vriendinnen van haar, waarmee ze lekker samen bezig is met van alles en nog wat. Ze is aan het eind van de week vaak wel moe. Het zijn lange dagen.

Echter ook dat is niet specifiek de reden van haar boosheid (al is haar zelfbeheersing merkbaar minder op vrijdag…). Nee, die boosheid betreft het feit dat haar sociale leven niet meer zo gefaciliteerd wordt (mijn woorden; ook mijn kleuter praat nog niet zo). Ze kan niet meer vrijwel elke middag met een vriendje of vriendinnetje thuis spelen. En dat is haar moeders schuld, want haar moeder was elke dag thuis gedurende 9 maanden, en nu ineens niet meer.

Offers brengen

Als je als ouder besluit een opleiding te gaan volgen, moeten er offers worden gebracht. Alles heeft voors en tegens. Mijn dochter is gedwongen om dit offer te brengen. En wat heb ik me af en toe schuldig gevoeld! (Ja, ook deze ontaarde moeder.) Ook al verzeker ik haar dat het maar voor een paar maanden is (ik ga per 1 maart vier dagen werken bij mijn nieuwe werkgever), voor haar maakt dat niet uit. Een kleuter leeft in het hier en nu. Dat schijnt trouwens ook veel gezonder te zijn.

Die nieuwe werkgever (TKP Pensioen, dat bedrijf dat nu flink campagne voert in zijn zoektocht naar IT’ers) betaalt trouwens ook het grootste deel van mijn omscholingstraject tot software engineer. Dat offer hoefden we niet te brengen. Ik bleek zelfs recht te hebben op een WW-uitkering, net zoals een flink deel van mijn medestudenten. We hoeven als gezin niet krom te liggen en we liggen niet wakker van de geldzorgen.

Nooit het juiste moment

Ik heb nog overwogen om te wachten, totdat beiden op de basisschool zouden zitten. Ik realiseerde me echter dat het juiste moment nooit komt. Want eerlijk gezegd was mijn kleine peuterpuber niet het voornaamste probleem. Die redt het wel vier dagen op de opvang en vindt het onwijs gezellig.

Het is meer dat ík voor mijzelf bang ben dat ik iets mis, of dat ik een te kleine rol in hun leven ga spelen. Er gebeurt zoveel op deze leeftijd en het gaat zo snel. Maar als ik echt eerlijk ben, heb ik vaak het gevoel dat ik hen nu bewuster meemaak dan bij mijn vorige baan. Ik kan bijvoorbeeld elke dag met hen opstarten. Ik hoef niet om 7 uur (of eerder… brrr) op een station te staan; ik hoef niet om 08.10 mijn eerste les te verzorgen. Het leven is een stukje flexibeler geworden. Ook ben ik er elke dag bij het avondeten (geen ouderavonden, voorlichtingen etc. etc.) en heb ik nog wat energie over om met hen te delen. In het weekend doen we leuke dingen samen, van samen het bos in tot spelletjes doen of samen een film kijken (jeeeh voor Disney). Dus ik ben wel vijf dagen per week onder de pannen van 9 tot 5, maar ik bén er ook meer voor hen. Paradoxaal maar waar.

Wat me ook heeft geholpen, is om het streven naar idealen los te laten. Ik heb de afgelopen jaren een constant knagend schuldgevoel gehad, of een gevoel van mislukking. Soms denk ik dat wij als moeders het nooit goed kunnen doen. Of misschien wel als vrouwen in het algemeen, want hoe vaak worden vrouwen niet nog steeds veroordeeld als ze geen kinderen willen (of hebben)?

We zijn grootgebracht met onverenigbare ideaalbeelden: de moeder die er altijd is voor de kinderen, met totale zelfopoffering (waarom in godsnaam? Is dit een reactie op de jaren ’60 óf zijn we nog steeds zo knetterconservatief?) én de carrièrevrouw. We moeten de perfecte moeder, dochter en partner zijn én de ideale werknemer. Vind je het gek dat er zoveel jonge werkende moeders omvallen?

Het hoort bij het leven dat er weerstand is; dat het niet altijd zo gaat als je voor ogen hebt; dat het vermoeiend is; dat het frustrerend is. Als er maar ook genoeg momenten zijn die de moeite waard zijn. Ik blijf zoeken naar balans, maar ga ervanuit dat die zoektocht een constante zal blijven. Misschien geeft dat idee meer rust.