Ik schrijf dit stuk na het halen van het eerste tentamen (ja, direct een spoiler! “Waar heb jij leren schrijven?”) en ik schrijf dit dus ontspannen en met enig zelfvertrouwen. Sterker nog, ik kan vertellen dat ik me elke dag blij voel en als een vis in het water, ook al ben ik regelmatig ook flink moe. Zo weet ik vrijwel zeker dat ik, aan het eind van de eerste dagen, echt scheel keek van vermoeidheid. De vraag is of je dat erg zou moeten vinden. Je weet dan ook dat je een dag ten volle hebt besteed!
Zo kan ik nu, na iets meer dan een week, in java methodes aanmaken, arrays opzetten en vullen, allerlei zaken uitrekenen en in loops rondjes gaan, maar ook weet ik hoe je uit zo’n loop komt (ben je er nog?). Als ik met mijn klasgenoten praat bij de lunch, klinken we al als echte nerds en we zijn er nog trots op ook!
Dag 0: zoveel vrouwen!
Maar terug naar het begin (‘wij’ tellen vanaf 0 in de IT). de directeur van de opleiding verkondigde het tot in de landelijke media: hij was trots op het feit dat de opleiding zoveel vrouwen zou gaan afleveren. We zijn met 7 vrouwen en 9 mannen, wat een bijzonderheid is in deze sector.
Wat hij niet elke dag voelt maar ik wel is dat er nog meer bijzonders in deze groep mensen schuilt. Want wat gebeurt er als je zoveel mensen bij elkaar zet die een carrièreswitch durven te maken en ook anderen (lees: werkgevers) daarvan hebben weten te overtuigen? Dan heb je wel wat lef, positieve energie, drive en leergierigheid nodig. We proberen elkaar te helpen, van elkaar te leren en elkaar moed in te spreken, wanneer dat nodig is. Er is een respectvolle sfeer, waarin fouten gedeeld kunnen worden. Er zijn persoonlijke en vertrouwelijke gesprekken, maar er wordt ook veel gelachen. Het is een ontzettend stimulerende omgeving, waarin ik me weer echt kan ontwikkelen.
Wormtongue slaat toe maar leg ik het zwijgen op!
Bij de eerste uitlegsessie op dag 1 gaat het bij mij wel even mis. Ik verlies het vertrouwen in mijzelf. Er komt zoveel informatie op me af dat ik er niet tegelijkertijd naar kan luisteren, het kan opschrijven of kan meetypen. Er is amper referentiekader in mijn hoofd om iets aan op te hangen en ik kan niet meer zoveel tegelijkertijd doen. De burn-out (of hormonale toestanden van zwangerschappen, of is leeftijd de oorzaak?) heeft sporen nagelaten, zo voelt het. Een deel van mij dreigt in paniek te raken en een stem in mij gilt dat het te vroeg is, dat ik er nog niet klaar voor ben. Want, zo argumenteert deze stem, er zijn toch redenen dat je moet opbouwen na een burn-out? Maar ik kan er tegenwicht aan bieden en ik wijs mijn paniekerige angsthaasdeel erop dat ik goed ben hersteld, dat alles nieuw is en dat ik mezelf tijd moet gunnen. Ja, ik vind het lastig om te merken dat ik niet gewoon kan luisteren en de kennis vervolgens kan inzetten, zoals ik dat vroeger kon. Ik moet het echt nog eens nalezen of extra uitleg vragen. Daardoor voel ik me wat gehandicapt en nog niet op volle denkkracht. De tranen brandden even.
Belangrijk blijkt het om dit ‘probleem’ niet mezelf te verwijten, om mezelf niet omlaag te praten, maar even enige afstand te nemen. Ik gun mezelf ruimte en tijd om langzamer te gaan dan (een deel van) de groep en mijn eigen tempo te bepalen binnen de gestelde kaders.
Die strategie heeft voor mij gewerkt, want ook ik heb het tentamen ruimschoots gehaald. Bovendien voel ik mezelf groeien: mijn denksnelheid neemt toe en ik kan langer aaneengesloten geconcentreerd aan het werk zijn. Het geheim blijft dus schuilen in goed reflecteren op mijn eigen leerbehoeftes (ja ja, onderwijsjargon), die ruimte bieden maar bovenal die behoeftes accepteren. Het zijn behoeftes, geen tekortkomingen!
Om bij vertrouwde metaforen te blijven: Rome is ook niet in één dag gebouwd!
van Oudheid naar IT 
Plaats een reactie