“Klaar voor de start? Af!”

Over verwachtingen, talentontwikkeling en mindset

Na deze kreet versnelt mijn zoontje M, vrolijke en licht onhandige peuter, zijn hobbelpas, over de stoep of door de kamer. Of hij schuift zo hard als hij kan een autootje over de vensterbank (of verwarming…). Het voelt als een komisch toeval dat hij nu dagelijks meerdere keren “Klaar voor de start? AF!” roept, terwijl ik een nieuwe start maak in mijn carrière.

Tentamens???

Over één nachtje slapen begin ik met het opleidingstraject tot software engineer. Toen ik gisteren inlogde op de digitale leeromgeving, zag ik daar de planning voor de komende zes weken staan. Het wordt hard werken, daar was ik me wel van bewust, maar toch dreigde ik wat wit om de neus te worden van de confrontatie met de snoeiharde planning: het eerste tentamen is al op de achtste dag, halverwege de tweede week!

Om de druk nog verder op te voeren: na zes weken hebben we drie tentamens gemaakt (allemaal met hertentamenmogelijkheid NOTA BENE) en dan staat er onverbiddelijk op de laatste vrijdag van die zesde week: “Go/No go-gesprekken”.

Zou ik al zes weken na de start kunnen stranden? Wat een afgang!

Lesje talentontwikkeling – voor mezelf

Nu zou ik vol in de stress kunnen schieten met alle faalangst en blokkeerstanden die de mensheid kent. Dat zou niet de eerste keer zijn. Maar ik had toch echt veel zin om iets nieuws te leren en om een frisse start te maken.

Aangezien ik ooit coördinator talentontwikkeling was, moet ik echter weten hoe ik al mijn talenten zo goed mogelijk kan aanboren. Dus, even graven en mijn stokpaardjes van stal halen.

Motivatie? Is dik in orde. Vaardigheden voor planning, doorzettingsvermogen, organiseren van werk etc. etc.? Voldoende getraind in de afgelopen jaren. Ik geloof in mezelf en ik weet dat ik het kan!

Maar die mindset van mij? Die is nogal eens de mist in gegaan.

Hoe programmeer ik mezelf in groei-mindset?

Nu kan ik heel stoer gaan doen en roepen dat ik dit natuurlijk kan en natuurlijk ga halen en goed mijn best ga doen en meer dan je best kun je niet doen, MAAR… in het verleden ben ik nogal eens in de valkuil gerend dat ik mezelf moest bewijzen. Mijn eigenwaarde, mijn bestaansrecht zelfs, was sterk gekoppeld aan mijn prestaties. Daar hebben we wel aan gewerkt, maar toch.

Ter herhaling: fouten maken mag, is helemaal niet erg, is zelfs nuttig, als je er maar van wilt leren. De instelling moet dus zijn: ik zal tijdens de lesdagen mijn fouten erkennen (ik weet niet of ik al fouten kan ‘vieren’), ik zal duizend vragen stellen – en domme vragen zijn echt niet dom, als je je tentamen dan haalt! – en ervoor zorgen dat ik alle leerstof zo goed mogelijk begrijp. Bovendien neem ik Pippi Langkous als voorbeeld: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”

En als het even niet lekker gaat, moet ik de leercurve visualiseren. Wacht, ik zet hier een leerkuil bij, die ik weleens met leerlingen gebruikte.

Zie, dan ben ik dus echt aan het leren! Ik moet dus niet zeggen: “Het gaat niet lekker.” Nee, het moet zijn: “Ik vind het lastig om dit te leren, maar dat is goed, want dan ben ik het juist aan het leren.” Hmmm, krijg hier toch een beetje jeuk van, positivo. Hadden mijn leerlingen dat ook? Calvinisten zijn we toch.

Innerlijke criticaster de mond snoeren

Nog meer goede boodschappen kunnen me in de groeistand zetten. De beste ‘boodschappen’ voor een groeimindset zijn gericht op wat je doet, niet op wat je bent of wat je moet bewijzen.

In het verleden heb ik heel hard voor mezelf kunnen zijn: een innerlijke, ongelooflijk kritische stem die mij bij elke ‘fout’ vertelde dat iedereen me een totale mislukkeling zou vinden. Ik kon mezelf goed afbreken.

Iedereen draagt zo’n stem bij zich, schijnt. Bij sommigen is het zelfs de stem van iemand die ze kennen, hun moeder of vader bijvoorbeeld. Het helpt om deze stem een naam te geven: dan kun je je richten tot die stem en hem of haar de mond snoeren.

Taak van de dag: een wat lachwekkende naam verzinnen voor deze stem, om haar (ja, ze is vrouwelijk, meestal) de mond te kunnen snoeren.

Heeft iemand nog een suggestie voor mijn vervelende alter ego?

En ik zal Carol Dweck’s Mindset en wat boeken van Brené Brown bij mijn studieboeken zetten. Gewoon, voor het geval dat.